Realjnistj staje vidobraxennjam v viknah,
Ne zvuky tcujec, a jih vidlunnja.
Vxe ne z paljtcyka krov vytikaje,
A plyve po rikah,
Svjata i daty qubljatjsja v budnjah.

Vid kraju kolysky qoryzont opustyvsja,
Neoqljadna planeta kuljkoju stala,
TCas cvydce zlitaje, ta nemov zupynyvsja —
To duca rozroslasja — jij prostoru malo.

Prytupleni otci pid noqy vxe dyvljatjsja
I zradxuje tilo kvole —
Nezabarom nastupni dveri vidtcynjatjsja
Do «zavxdy» vid «nikoly».