Zitlijutj bukovky, rozvijetjsja zvuk,
I spoqad, jak hmarka, znykne,
Sporohnjavije zqodom tvorinnja ruk,
A eqo do zmin nijak ne zvykne.

Za vitcnistj tcipljajetjsja, plete pavutynu,
Probuje tak i probuje sjak.
A raptom natknetjsja na percoprytcynu
I Vsesvit zatysne v kulak.

Vlasnistj revnuje do vlasnyka,
Praqne ljudyna perevercyty Boqa.
Taka spokonviku klasyka —
Protystojannja nebesnoqo i zemnoqo.